HET

 

Misschien heb jij het ook al eens gevoeld? Misschien ook niet maar als je in Antwerpen van de Kennedy tunnel komt en je hebt het zeldzame geluk, dat je een redelijke snelheid kan aanhouden, dan voel je HET of hoor je HET (tok) een kleine tikje, is het een putje , is het een bobbeltje of iets buitenaards? tussen de tweede en de derde rijstrook juist onder de voetgangersbrug richting borgerhout daar is HET.

 

Ja het is daar! Let maar goed op vooral ‘s nachts als het volle maan is, dan is HET er !Met Halloween kis het op jouw rekening hoor, dan is HET er zeker, zeker weten!

 

Ja Hugo jij weet wat HET is en ik weet wat HET is maar gaan we ze het vertellen?

 

Het is allemaal begonnen in 1965 toen was Antwerpen nog omgeven door een oude verdedigingsgordel met forten waterpartijen, korenvelden en sportveldjes. Wij gingen naar het Atheneum en dus moest ik door die gordel naar een nieuwe woonwijk even er buiten.

 

Zoals jullie allemaal weten ben ik altijd zeer sportief geweest! Altijd kijken aan de zijlijn van alle sporten ik kijk zelfs op TV naar sport, dus was de Turnles mijn liefste les om onderuit te geraken, en op een dag deed de gelegenheid zich voor, telkens als we sport hadden en het weer liet het toe mochten we voetballen, de andere leerlingen althans, ik stond dan aan de zijlijn en mocht met mijn slechte ogen niet op het veld komen en wie weet wel eens een bal tegen mijn brilletje krijgen (waren er toen al verzekeringen hihi.)

 

Op een dag was onze leraar lichamelijke opvoeding ziek en was er een jonge pas afgestudeerde borstel, die nog goed veegde en nog alle hoop op zijn pupillen had gesteld. Plots riep hij naar me “Sta daar niet te staan Wittekop en loop wat rond het veld het zal je goed doen stijve hark”.

 

Na zo’n anderhalf rondje, buiten adem, kwam ik tussen het koren terecht en ging mij het lumineus vermetel idee op, om even naar huis te lopen voor een Cola, mijn tong hing toch al op de grond na die halve Marathon. Borstelmans kon mij hier toch niet zien met al dat koren.

 

De match was voor de speeltijd begonnen en ik had minstens 50 minuten, de mannen moesten toch ook douchen en dus genoot ik thuis van Luide Beatles muziek, lekkere Cola en een stukje broodpudding door mijn inwonende Bomma gemaakt. Ja die had altijd wel wat lekkers in de hoven, nu haar man was overleden en zij bij ons woonde, maakte zich graag nuttig..

 

Toen na de speeltijd de les Frans begon werd er gefluisterd, “Waar was jij tijdens de turnles”, en ik fier als een gieter, “Naar huis Cola, Beatles en broodpudding he mannekes”. Toen was het begonnen elke sportles, waren er vanaf toen wel klasgenootjes met doktersbriefje en die verdwenen dan ook achter het koren samen met mij, naar ons geheime plekje waar ”de Bomma” zo noemde we haar, met lekkers op ons stond te wachten ze berispte ons toen telkens maar met een ondeugend lachje in haar lieve ogen. Een gans jaar is dat ons gelukt zodat iedereen uit de klas wel de Frans De Manstraat 14 kende met de lekkere inhoud. Ik ben er zeker van dat de leraars er ook van wisten maar ze lieten het oogluikend toe. Later is uit deze anti-sport dagen een echt kelderfuif café ontstaan waar wel 5 jaar lang andere sporten werden beoefend haha. Toen noemde het Leary’s Satanic Dimension nu DuraCafé.

 

Het jaar daarop was het heel wat anders toen begon men te graven aan de E3 wat nu de E17 is, en de ring rond de stad werd aangelegd, alles ging tegen de vlakte de forten de grachten droog, (dat is nu de treinbedding naar Gent). Zeer grote scrapers kwamen de kleilagen afgraven om de ring in aan te leggen dat was ook weer plezant voor onze jonge hartjes zoeken naar potscherven en haaientanden duizenden waren er. Echte archeologen en paleontologen waande we ons.

 

Hugo en Ulrik waren wel het meeste bij de Bomma geweest en staken soms op eigen risico, wat streng verboden was, de vlakte over, die door de reuze scrapers gemaakt was.

 

Die scrapers waren echte grote monsters met reuze wielen die altijd af en aan reden aan dezelfde snelheid en steeds een paar centimeters klei meevoerden waar naar toe?

 

Ik moest daar ook door maar dat was echt niet makkelijk, zeker niet met mijn onsportieve conditie en soms bleven je schoenen steken in de klei en moest je lopen want die lachende mannen in hun grote mastodonten hadden er pret in om ons te verjagen door wat extra op hun gaspedaal te trappen.

 

Hugo die altijd een goede vriend van me was en nog is schreef op de examens speciaal extra groot zodat ik toch ook nog wat kon afschrijven en met zijn lieve inborst wou hij de Bomma toch ook komen bedanken voor alle Cola en al het lekkers van vorig jaar, hij had ook een prezentje bij voor haar. De dag ervoor had het geweldig geregend en was de klei een echte brei en is hij wel enkele malen gestruikeld, gevolg schoenen en presentje kwijt, en plots stond hij aan de deur onherkenbaar op één schoen, en hij klaar om gebakken te worden bij een pottenbakker met al die klei. Het had een mooi beeld voor langs de ring geweest.

 

Met tranen in zijn ogen vertelde hij dat hij de lekkerste taart van bakkerij Kloots had moeten achterlaten in de modder en tot vandaag geloof ik hem nog steeds. Later zullen archeologen,  als de ring al lang is ondergelopen door de opwarming van de aarde of een ander onheil. De resten van de fruittaart, met meer gespecialiseerde apparatuur, zullen terug vinden en hun hoofd breken of Antwerpen in het midden van de twintigste eeuw niet groter was dan ze dachten en dat daar een banketbakkerij heeft gestaan.

 

Dat was HET dan! Alle dagen rijden tienduizenden wagens over onze lekkere fruittaart of was het toch een Braziliaanse taart.