Beep, beep, beep,

Nu gaat het beginnen, eindelijk, wordt er iets aan gedaan. Ik schraap al mijn moed bij elkaar tenslotte ben ik toch een moedige leeuw in de astrologie, waar ik helemaal niet in geloof of dan toch?. Opstaan Michel aankleden en tanden poetsen, de taxi komt over 45 minuten, ik moet voort maken als ik nog iets wil eten voor de tocht naar het onbekende begint. Ja ik ga naar mijn eerste Chemo!

Ik ben blij ongerust en ieder vertelt daar andere en zo mogelijk nog meer griezelige verhalen over, zo zou ik met handen en voeten meer dan een uur in een ijs-bad moeten zitten, dit om mijn nagels niet te verliezen, is dit erg? Of is dit draaglijk, misschien. hebben ze dat wel geleerd in Guantanamo bij de Amerikanen, je weet maar nooit de dokters experimenteren er ook maar op los, iedere nieuwe patiënt kan helpen de volgende te genezen, maar hoeveel “collateral damage” is er voor nodig. Stop Michel nu niet cynisch worden ze weten wat ze doen.

Verdomme de taxi is 10 minuten te vroeg en mijn koffie is nog te warm om te drinken, dan maar even de lippen verbranden en wegwezen. Een dikke zwarte bestuurder vraagt “waar naar toe m’neer. “Oosterveld” “Is m’nheer niet goed ?,”. Zeg ik ga hier niet heel mijn dossier op tafel leggen, en zeg "nee" een jaarlijks check-up, Da’s verstandig m’neer. De stilte wordt nu genant en we praten wat over het verkeer terwijl mijn handen en voeten al bevriezen aan de gedachte van de komende marteling.

In het ziekenhuis wordt ik opgevangen door een vriendelijke secretaresse en ik mag plaats nemen achter het muurtje, er zitten lotgenoten in alle stadia van hun noodlot, er zijn er zelf gelukkige bij die een familielid bij hebben en je moet je afvragen wie de zieke nu is (zij die vergezeld zijn maken me een beetje jaloers), ik weet dat het niet mooi is, maar het moet toch fantastisch zijn door iemand geliefd te worden, niet dat ik gebrek heb aan vrienden maar toch?.

Ik begin te dromen over het verschil tussen liefde vriendschap en camaraderie, plots wordt er een doos met koekjes onder mijn dromerige neus geschoven, die ruiken echt lekker, ik ben er ineens weer bij en pak een Leo-wafel, dit doen ze zeker niet in Guantanamo! De keuze van de wafel die uit de doos met wachtkoekjes komt, zoals men dat noemt is niet zo slim , het is daar warm en ik moet mijn vingers aflikken om de chocolade te verwijderen. 

Meneer Spiessens komt U even mee ik zal wat bloed prikken en je klaar maken voor de volgende stappen in het proces, na het bloed wordt er een aansluiting geplaatst nu kan ik aan het genezende monster worden aangesloten, en mag ik terug achter het muurtje gaan wachten, eigenlijk is het hier wel gezellig bedenk ik mooie kleuren en een geraffineerd samenspel van dag en kunstlicht, als je niet beter zou weten.. 

Meneer Spiessens , nu is het de dokter zelf, in hoge eigen persoon, ”zet U”. Ik ga U een cijfer geven omdat je zeker niet gaat terugkrabbelen het is echt nodig dat we vandaag nog beginnen, ik denk dat weet ik ook anders zat ik hier niet, maar hou wijselijk mijn mond. “216” dat is een gevaarlijk hoog cijfer zegt hij, ik besef dat ook, maar eigenlijk is het niet het cijfer dat telt maar hoe ik me voel, en dat is nog steeds onzeker maar toch niet slecht. 

Ben je akkoord dat we er nu aan beginnen, ik denk natuurlijk we hadden al maanden moeten mee bezig zijn maar weer zwijg ik wijselijk. De dokter een lieve veertiger en Limburger brengt me persoonlijk naar mijn kamertje wijst waar alles is en zegt met een glimlach als je naar het toilet moet, ga je hier in de bosjes. De WC is beplakt met bamboe behangpapier, ja zo doe we dat hier in het ziekenhuis, we gaan in de bosjes haha.

Nu komt de verpleegster, we gaan je eerst spoelen en ze sluit een minuscuul darmpje aan mijn arm en dan de handschoentjes, dat zal wel koud zijn meneer maar als je er niet tegen kan bel je maar. Dat bellen is wel een ganse onderneming als je bevroren bokshandschoenen draagt zonder duim. Wonder boven wonder doet dat ijs aan de voeten en de handen goed het werkt ontspannend, dus toch geen Amerikaanse toestanden. Het wordt zelf warm aan de handen en na een ganse heksentoer waar ook mijn tanden een rol in spelen heb ik toch kunnen bellen en brachten ze lekkere nieuwe frisse voeten. Dan weer spoelen en na een lekkere tas soep naar huis. Ben ik daar nu zo bang voor geweest stom leeuwtje toch.

Terug thuis valt alle spanning weg en heb ik gans de nacht rond gelopen, aan slapen was er niet te denken. De dag erna vol energie de afwas gedaan , maar zondag met ernstige rugpijn wakker geworden, misschien is het toch nog niet allemaal voorbij en komt de ellende nu maar pas. Ik ga toch trachten te blijven lachen en hopen op een paar leuke jaren.